Φωτογραφικό αρχείο Captain Σωκράτη Τίγκου
Φτάνει στο τέλος του ένας πολύ ιδιαίτερος χρόνος. Ένας χρόνος που για πολύ, μα πάρα πολύ καιρό θα μας στιγματίζει. Άλλους περισσότερο και άλλους λιγότερο. Κάποιοι επηρεάστηκαν, κάποιοι όχι, άλλοι πείστηκαν και άλλοι αντέδρασαν. Σε όλο αυτό το τεράστιο γεγονός, πολλοί συνάθρωποι χάθηκαν, άλλοι πόνεσαν, άλλοι καταστράφηκαν οικονομικά. Δεν υπάρχει κλάδος που να είναι ανεπηρέαστος.
Θα ήθελα ωστόσο να αναφερθώ ξανά, συγκεκριμένα σε μια ομάδα ανθρώπων που πόνεσε και συνεχίζει να πονά, που αδικήθηκε, και συνεχίζει να αδικείται: τους ναυτικούς. Για άλλη μια φορά είναι μόνοι τους. Τουλάχιστον έως αυτή τη στιγμή που γράφονται αυτές οι στιγμές. Και αυτή τη φορά, είναι χειρότερα ίσως από ποτέ, γιατί η μοναξιά δεν αφορά μόνο την απόσταση με την οικογένειά τους, με τους φίλους τους, με τη ζωή τους. Είναι μόνοι τους, παρατημένοι και απαξιωμένοι σχεδόν από όλους.
Ένας χρόνος... Γεμάτος λόγια, γεμάτος ανακοινώσεις και παραστάσεις γλαφυρότητας. Ανούσια δελτία τύπου, τοποθετήσεις με παιδικό περιεχόμενο και ουσία μηδέν.
Τι να πρωτοαναφέρουμε; Τι να θυμηθούμε; Τον IMO; Υπερωρίες δούλεψε η μπουρού σε όλα τα πλοία, τόσες φορές που έγινε κάλεσμα ώστε να σταλεί ένα μήνυμα προς όλους για την ανάγκη επαναπατρισμού των ναυτικών.
Να πούμε για την ITF; Η οποία -κατά την προσωπική μου γνώμη και το τονίζω αυτό- θα μπορούσε αντί να λειτουργεί σαν ταχυδρόμος και να μας λέει πως έλαβε καταγγελία από άνθρωπο που είναι ενάμιση χρόνο στο πλοίο, και να ρωτά τις εταιρείες τι πρόγραμμα έχουν (λες και βρίσκεται σε έναν άλλο, μακρινό πλανήτη), να κάνει αυτό για το οποίο υποτίθεται πως δημιουργήθηκε για να κάνει και όχι να προβαίνει σε δηλώσεις, οι οποίες είναι και ατυχέστατες αφού στην ουσία καλούσε το κόσμο σε απεργία!
Να μπω στη διαδικασία να αναφέρω το τελευταίο και καλύτερο και την πρόσκληση της INTERGARGO, INTERTANKO, BIMCO, ICS στο να μας σώσει η Amazon;
Αυτή είναι η δύναμή τους? Αυτοί είναι οι χειρισμοί που με αγωνία περιμένουμε;
Αστειότητες...
Πέρασαν μήνες και η κατάσταση αντί να βελτιώνεται, δε μένει καν στάσιμη.
Παρουσιάζεται από πολλούς ένας αδικαιολόγητος εφησυχασμός, επειδή καταφέραμε να αλλάξουμε μερικούς ναυτικούς. Που ακόμα και αυτοί που σχετικά πρόσφατα κατάφεραν να ανέβουν στα πλοία, είναι άγνωστο πότε θα μπορέσουν να ξανακατέβουν. Στην ουσία, η κατάσταση χειροτερεύει, έχοντας πλέον να αντιμετωπίσουμε όλα τα προηγούμενα, αλλά τώρα και τους εκάστοτε ναυλωτές.
Μόδα έχουν γίνει πλέον οι απαράβατοι όροι, να μη γίνουν αλλαγές πληρώματος κατά τη διάρκεια του ναυλοσυμφώνου. Ή ακόμα πόσες δουλειές έχουν χαλάσει επειδή πλοία άλλαξαν κόσμο πριν μια ή δυο εβδομάδες και βλέποντας τις πληροφορίες αυτές, αυτόματα αποσύρονται από τις συζητήσεις.
Ένα σύστημα το οποίο δεν υπολειτουργεί καν, ένα σαθρά δομημένο σύστημα, αδύναμο και ανήμπορο που θεωρητικά δεν υπάρχει. Χωρίς κανένα πλάνο, καμία ισχύ.
Για ποιον κινητήριο μοχλό της παγκόσμιας οικονομίας συζητάμε; Για ποιους key workers; Για ποια κρίσιμη κατάσταση; Άνθρωποι που βρίσκονται στα πλοία 12, 14 ή και παραπάνω μήνες;
Σε ένα εργασιακό περιβάλλον δύσκολο, έχουμε καταφέρει να το κάνουμε απάνθρωπο. Έχουμε καταφέρει να κάνουμε ανθρώπους που αγαπούν τη δουλειά τους να βρίζουν, να ωρύονται. Καταφέρνουμε να διώχνουμε αυτά τα, ήδη λίγα, νέα παιδιά, που στοχεύουν και προσανατολίζονται στη θάλασσα.
Και από την άλλη, οι ναυτικοί. Εξουθενωμένοι σωματικά, διαλυμένοι ψυχολογικά. Χωρίς διάθεση, προβληματισμένοι, αρκετοί στα όρια της κατάθληψης, μιας και δεν είναι ρομπότ, όπως ίσως κάποιοι πιστεύουν. Με εντελώς αόριστο πλάνο για το μέλλον τους, πρέπει να συνεχίσουν να δίνουν το 100% γιατί πολύ απλά έτσι πρέπει να γίνει. Sorry, αλλά δεν πρόκειται να λειτουργήσει αυτό. Δε γίνεται να συνεχιστεί συτή η κατάσταση.
Υπάρχει ένας παράγοντας, που λέγεται κράτος, και το κάθε κράτος ακολουθεί κάποιες διαδικασίες, και καλά κάνει, ώστε να κοντρολάρει την κατάσταση του λαού του, την εξέλιξη της πανδημίας και τις επιπτώσεις της. Τι κάνουν όμως οι αρμόδιοι φορείς της παγκόσμιας ναυτιλίας και όλων αυτών των ενώσεων που υπάρχουν, πέρα από συζητήσεις στο zoom; Ποιος ο λόγος ύπαρξης τελικά όλων αυτών των ενώσεων, των ομάδων ανθρώπων που ενδιαφέρονται για τη ναυτιλία και τους ανθρώπους που ταξιδεύουν τα πλοία; Πού είναι οι ιδέες και οι λύσεις που πρέπει να προτείνουν, πού είναι οι πιέσεις που πρέπει να ασκηθούν ώστε να υπάρξει μια λύση; Πώς θα γίνει απόσβεση, και δε μιλώ για την οικονομική σχέση που υπάρχει, αλλά για την παροχή υπηρεσιών, βοήθειας, λύσης;
Σαφώς και είμαστε ρεαλιστές, κανένας δε περιμένει να λειτουργήσουμε όπως πριν, αλλά δυστηχώς πλέον μιλάμε για πλήρη αδράνεια, παταγώδη αποτυχία, και εντελώς παθητική στάση περιμένοντας το...εμβόλιο. Οι ναυτιλιακές εταιρείες έχουν επωμιστεί όλο το βάρος να βρουν μια άκρη.
Αμέτρητα deviation πορείας ώστε να προσεγγίσουμε κάπου για να αλλάξουμε τον κόσμο, παράδοση - παραλαβή στο...πόδι, μιας και ο χρόνος πιέζει, απίστευτα έξοδα, ρίσκα και...χαμένες δουλειές.
Πώς να πάρεις το ναύλο που βγήκε για Αυστραλία έχοντας πάνω δεκατετραμηνίτες; Γιατί το προηγούμενο διάστημα δε μπόρεσες να τους βγάλεις, αφού στη Μαλαισία δεν επιτρέπεται ή στη Κίνα δεν πήρες visa; Πώς να κάνεις αλλαγές στη Σιγκαπούρη, όταν το επόμενο λιμάνι είναι η Κίνα, σε λιγότερες από δεκατέσσερις ημέρες, που σημαίνει ότι θα μείνεις στην άγκυρα μέχρι να κλείσεις αυτές τις δυο εβδομάδες από το crew changes;
Πώς να τηλεφωνήσεις ξανα στον γραμματικό ή τον δεύτερο ή το μάγειρα και να τους πεις πως ούτε στο επόμενο λιμάνι μπορούν να ξεμπαρκάρουν;
Πλοίο στην Αργεντινή που δεν επιτρέπει αλλαγές, σαλπάρει για Κίνα σε λιμάνι που όχι απλώς δεν επιτρέπει αλλαγές, αλλά θέλει και περισσότερες από δεκατέσσερις ημέρες από το προηγούμενο call ώστε να σου επιτρέψει να μπεις για εκφόρτωση και μετά προς άγνωστη κατεύθυνση.
Άραγε οι "ειδικοί" κατανοούν πως μιλάμε για έναν στάνταρ εγκλωβισμό για ακόμα δυο μήνες;
Και σε όλα αυτά, στον αντίποδα, στη στεριά, ναυτικοί οι οποίοι περιμένουν με τη σειρά τους να μπαρκάρουν, να δουλέψουν. Επί μήνες άνεργοι, χωρίς εισόδημα.
Η καταστάση δεν είναι διαχειρίσιμη πλέον. Δεν υπάρχει ούτε φως, ούτε τούνελ.
Κούρασαν τα λόγια, επιτέλους πρέπει να περάσουμε σε πράξεις.
Χριστούγεννα κύριοι...
Και αποτύχαμε, όλοι μας, ο καθένας από το δικό του μετερίζι.
Χάσαμε την ευκαιρία να κάνουμε στους ναυτικούς μας φέτος το καλύτερο δώρο...
Να τους δείξουμε πως τους σεβόμαστε...
Αρχική δημοσίευση: Περιοδικό "Εφοπλιστής", τεύχος Δεκεμβρίου 2020
Comments